Después de papar papayas el papá gallo y el papá papagayo fueron casados por el papa papagayo pero al papá gallo de sentaron mal las papayas que paparon pero que no pagaron ni el papa papagayo ni el papá papagayo ya que los papagayos son unos tacaños!!!!!!!

Hoxe fixen un estudo detallado dos actos que realicei sen motivación ningunha na pasada semana e hai unha anotación ó final do listado en letras ben grandes...

..."NON VOLVAS A FACER OUTRA LISTA COMA ESTA"

Despois de aquel tráxico incidente, ó chegar a sua casa e despois de fumarse un porro cargadiño de marijuana tomou unha segunda decisión, dispúxose a cometer unha segunda estupidez. A estúpida de Elen imaxinábase soa o resto da sua vida e tiña razón... saboreou os restos da pólvora que ainda permanecía recordando o cercano asasinato e apretou de novo o gatillo... o sangue mesturado cos sesos salpicaron todo o dormitorio, o seu corpo semi-ispido adquiría unha tonalidade azulada e permanecía tumbado sobre unha gran mancha vermella ... agora si que está soa, pero xa non pode setir nada...

Henrry xamáis a bicou, non tiña o valor para demostrar os seus sentimentos cara ela.
O problema foi que Elen sentía algo por el e era tal a forza do seu sentimento que cometeu unha estupidez. A frialdade de Henrry fíxolle pensar que non a quería e que estaba namorado doutra pero simplemente era pura timidez e disimulo. Elen non sabe nada non entende que Henrry era unha gran persoa e que a amaba. O certo é que Elen non sentía amor, sentía unha caprichosa obsesión o mesmo tempo que medo, medo a perder algo que xa imaxinaba eternamente os seus pes, ou dela ou de ninguén...

Aquí o primeiro "video-clip" dos colegas de Megaloves... Boísimos, teño ganas de veros en directo rapaces!! ;)

Ignoro o xeito, pero Mary conseguiu conservar unha miradiña de nena inqueda e pícara que implicaba todo o seu corpo. Verbalmente era algo fría pero moi exacta, como se os 4 años estudando hostelería servisen para facela moi correcta e educada.
A Mary que eu coñecín gustáballe xogar cando bebía, de noite o alcohol rachaba en ela unha rebeldía que agochaba de día.
Un cúmulo de acontecementos que descoñezo fixeron que a Mary que eu coñecía desaparecese, perdeu os amigos, o traballo e acabou vivindo soa e sen sair da casa coma se dun despojo da sociedade se tratase. Esta mañá morreu o pouco que quedaba de ela.
É agora cando recordo as conversas que tiñámos sobre os suicidios do rock, para ela estaban cargados de morbo e admiraba o valor dunha persoa para quitarse a vida. Esa obsesión que tiña polo suicidio foi a sua perdición, intentouno en varias ocasións nos últimos meses sen conseguilo, pero como lle dicía eu...-Mary, só te podes suicidar unha vez, e despois de suicidarte que pensas facer...? -pero nunca me dixo nada, xamais contestou.
agora a pregunta é outra...¿Mary, e agora que pensas facer?

FromHell invitoume a facer este famoso cuestionario en cadea aos que non me gusta responder pero que sempre se pode facer unha excepción
Agora, con permiso dos presentes...

O principal rasgo do meu carácter: intento facer o que quero, resulto por iso un pouco espontaneo ou impredecible…
A cualidade que prefiro nun home: intelixente, creativo, iluso, seguro…
A cualidade que prefiro nunha muller: intelixente, creativa, ilusa, segura, simpatica…que me sorprenda...
O que mais aprecio nos meus amigos: que me aturen, as risas, as copas…
O meu principal defecto: que decido o que facer e como no último momento
A miña ocupación preferida: depende todo de que hora, de que sitio con que xente, con que humor…
O meu soño de dicha: vivir nun soño
¿Cal sería a miña maior desgraza? Ser un desgraciado
¿Que querería ser? Eu, chegar a ser eu pero mellor…
¿Onde desexaría vivir? Gustariame alternar lugares de residencia…
A cor que prefiro depende con que ollo a mire…
A flor que prefiro: nunca me preguntei eso....
Se teño que elexir un paxaro un que sepa voar
Autores preferidos en prosa: Cortazar, Charles Bukowski é o actual protagonista da miña lectura
Poetas preferidos: que difícil… estou farto dos clásicos e con perdón… pero todos aqueles que plasman algo claro, directo, fermoso ou horrendo pero que se vexa que son eles mesmos.
Os meus heroes e heroínas de ficción: nos meus soños...eu con pasamontañas fluorescente, que cousas raras non?
Os meus compositores favoritos: moitos… pero non teño favorito :S
Pintores predilectos: coincido con Ra por Dalí, Matisse, Escher, Ernst, tamén a miña nai… e Schiele
Os meus heroes da vida real son: carallo coa preguntiña... todos aqueles que teñen o valor de perseguir un soño e que nunca se rinden
Nomes favoritos: depende para quen...
¿Qué detesto mais que nada?: as malas persoas, os malos olores, algunha que outra institución, empresa u companía.
¿Qué caracteres históricos desprezo mais?: Non o sei… desprezo o carácter histórico da igrexa, o carácter histórico da evolución autodestructiva e involutiva e tantas cousas mais…
O feito militar que mais admiro: a queima das armas que hai no mundo sería un suicidio xa que non quedaría oxigeno para respirar, pero que se reciclasen e que as meteran polo cu a modo de consolador non estaría mal
A reforma que mais admiro:as reformas que melloran o que está mal, regular ou ben, pero que nunca empeoren a situación…
¿Que don natural querería ter? Poder desaparecer cando desexaría non estar...
¿Como me gustaría morrer? Sen dor, acompañado, con paz, e sentir que o meu viaxe foi ainda que sexa mínimamente… útil...
Estado presente do meu espírito: aburrido pero impaciente...
Feitos que me inspiran mais indulxencia: as inxustizas.
O meu lema: a xente pasa toda a vida labrando a sua persoa para intentar ser feliz e isto fai que se sintan desgraciados e infelices. A felicidade é unha ilusión, as desgrazas son reais, simplemente fai o que realmente queires facer, disfruta dos pequenos momentos que regala a vida, sexa un cigarro, un polvete, un café, unhas copas cos amigos, un libro,un filme…o que sexa… e estarás o mais preto posible de ser “feliz” (claro que isto é unha opinión persoal)