verbas paranoides?

Ver as ondas do mar con espíritu de rebeldía é pasado para min, agora véxoas coma se dunha danza contemporánea e monótona ó longo dos séculos. Como o sol incidindo na terra con femosas postas de sol, e abríndose o ceo doume de conta de que comeza ou remata outro día e expirimento unha sensación que vai dende a tristura á alegría, pasando por a miña fantasía... A sensación de impotencia interrumpible remata cando rompe a cadea do predecible, como agora, que predizco que non saberei mais de ti. Se me chamas, se me visitas, se simplemente me volves mirar con eses ollos de nena inqueda e pícara que implica todo o teu corpo, ou simplemente me mandas un email, axudaras a que esa cadena do predicible coa sensación de impotencia interruptible desapareza nestes momentos da miña persoa...