Ignoro o xeito, pero Mary conseguiu conservar unha miradiña de nena inqueda e pícara que implicaba todo o seu corpo. Verbalmente era algo fría pero moi exacta, como se os 4 años estudando hostelería servisen para facela moi correcta e educada.
A Mary que eu coñecín gustáballe xogar cando bebía, de noite o alcohol rachaba en ela unha rebeldía que agochaba de día.
Un cúmulo de acontecementos que descoñezo fixeron que a Mary que eu coñecía desaparecese, perdeu os amigos, o traballo e acabou vivindo soa e sen sair da casa coma se dun despojo da sociedade se tratase. Esta mañá morreu o pouco que quedaba de ela.
É agora cando recordo as conversas que tiñámos sobre os suicidios do rock, para ela estaban cargados de morbo e admiraba o valor dunha persoa para quitarse a vida. Esa obsesión que tiña polo suicidio foi a sua perdición, intentouno en varias ocasións nos últimos meses sen conseguilo, pero como lle dicía eu...-Mary, só te podes suicidar unha vez, e despois de suicidarte que pensas facer...? -pero nunca me dixo nada, xamais contestou.
agora a pregunta é outra...¿Mary, e agora que pensas facer?